Homeopathie, een natuurgeneeswijze.
Homeopathie is een natuurgeneeswijze. Onder een natuurgeneeswijze wordt die behandelings- en geneesmethode verstaan die duurzaam ziekelijke stoornissen tracht te voorkomen of te genezen door ondersteuning van de geneeskracht of levenskracht, die in ieder menselijk organisme aanwezig is.
Een tweede uitgangspunt in een natuurgeneeswijze is dat klachten niet ieder apart worden beschouwd en behandeld, maar dat de mens met zijn mentale, emotionele en lichamelijke klachten en eigenschappen één functionerend geheel is. Dit wordt het holistische principe genoemd.
Een derde uitgangspunt is dat de prikkel tot genezing zo minimaal mogelijk is, dus zo weinig mogelijk verstorend en meegaand in de weg die de natuurlijke geneeskracht zelf heeft gekozen.
Klassieke homeopathie: “De geneeswijze van de toekomst….
…géén schadelijke bijwerkingen”
Wat is ‘Klassieke’ Homeopathie?
Als je in het woordenboek het woordje klassiek opzoekt, dan zie je daar achter staan: “evenwichtig, van blijvende waarde, voorbeeldig”. Als je deze begrippen op de homeopathie toepast, dan wordt bedoeld: de homeopathie die de drie uitgangspunten van de natuurgeneeswijzen handhaaft. Het is zo een geneesmethode die evenwichtig en van blijvende waarde is. Vertaald naar de werkwijze van een klassiek homeopaat houdt dit in :
– de mens wordt als één geheel gezien
– klachten worden binnen dit geheel behandeld
– een patiënt krijgt 1 homeopathisch middel tegelijk, dat bij zijn geheel aan symptomen past.
Er wordt dus niet met combinatiemiddelen (complex homeopathie) gewerkt, en niet een middel gegeven voor één bepaalde klacht (klinische homeopathie).
Verder lezen over de geschiedenis van de Klassieke homeopathie
Bij het vertalen van het medische werk van William Cullen verwonderde hij zich over de opmerking van de schrijver dat de bittere en samentrekkende eigenschappen van kinabast, waarin kinine zit, als reden genoemd kan worden voor de doeltreffendheid van de behandeling van malaria met kinabast. Hahnemann begon met het uitproberen van kinabast in kleine doses op zijn eigen lichaam. Na verloop van tijd vertoonde hij symptomen die heel sterk aan malaria deden denken. Hahnemann vroeg zich daarop af of het genezende vermogen van kinabast voortvloeide uit het gegeven dat het middel symptomen kon opwekken die heel sterk op die van de ziekte zelf leken. Vervolgens begon hij zich te verdiepen in vergiftigingsverschijnselen van de toen gebruikte middelen als arsenicum, belladonna, kwik, zilvernitraat. Hij testte deze stoffen op zichzelf en anderen en kwam tot de bevinding dat deze ‘medicijnen’ bij een overdosis bij gezonde mensen symptomen veroorzaakten die leken op die van de ziekte die men ermee bestreed. In kleine doses konden deze stoffen het organisme stimuleren tot genezing van de kwaal die ze zelf in overdoses veroorzaken. Dit bevinden heeft Hahnemann in een wet neergeschreven in het Latijn:
